خشم

خشم، در تمامی موارد گناه محسوب نمی‌شود. در واقع، انسان محق است نسبت به آنچه خدا را خشمگین می‌سازد خشم بگیرد. این خشم عادلانه محسوب می‌شود. انسان محق است چنین خشم بگیرد لیکن تا غروب آفتاب. ما واقعاً باید قلب/دل خود را کاوش کنیم و سبب خشم را بیابیم. چه خشم را فروببلعیم چه آن را ابراز کنیم، هر دو به یک اندازه خطرناکند. پرواضح است که خشم غیرعادلانه و منحرف نه برای ما کارساز است نه برای اطرافیان‌مان. اکنون زمان آن است که اجازه دهیم خدا محبت را جایگزین خشم ما کند

.

”اعمال نَفْس روشن است: بی‌عفتی، ناپاکی، و هرزگی؛ بت‌پرستی و جادوگری؛ دشمنی، ستیزه‌جویی، رشک، خشم؛ جاه‌طلبی، نفاق، دسته‌بندی، حسد؛ مستی، عیاشی و مانند اینها. چنانکه پیشتر به شما هشدار دادم، باز می‌گویم که کنندگان چنین کارها پادشاهی خدا را به میراث نخواهند برد.”
‮‮غلاطیان‬ ‭5:19-21‬ ‭NMV‬‬