ايمان اطمينانی است به چيزهايی که به آن اميدواريم و اعتقادی است به چيزهايی که نمی بينيم. ( عبرانيان ١١ : ١ ) ايمان زمان حاضر است. حالا ايمان دارد. حالا دريافت می کند. حالا عمل می کند. يکی از بزرگترين تفاوتهای بين ايمان و اميد مربوط به زمانشان می شود. اميد معمولا با زمان آينده کار دارد، در حاليکه ايمان اغلب زمانش حال حاضر است. گاهی اوقات بعضی ها می گويند که اقدام حادثه انگيزی انجام داده اند. خوب قاعدتا منظور اين افراد اين است که آنها نمی دانند چه اتفاقی خواهد افتاد يا آينده چطور می شود. آنها دلشان می خواهد که چيزی نو را امتحان کرده ببينند که آيا شدنی است.
اين نوع ايمان که عبرانيان ١١ : ١ صحبتش را می کند اينطوری نيست. برعکس، ايمان حقيقی به خدا يک اطمينان است. وقتی که يک شخص قدمی با ايمان برمی دارد روی صخره محکمی می ايستد. اين اطمينان ايمان به کلام تغيير ناپذير خداست.
ما ممکن است برای چيزی سالها اميد داشته باشيم، تا زمانيکه ما اميدواريم آن هميشه از ما دور است. از طرف ديگر خيلی چيزها را بوسيله ايمانمان می توانيم به زندگيمان وارد کنيم. برای مثال خوب است که ما به نجات اميد داريم، اما برای اينکه نجات يابيم بايد به اميدمان اطمينان داشته باشيم و بوسيله ايمانمان مسيح را همين حالا دريافت کنيم. اگر چه نمی بينيم که او با ابر می آيد و احساس پرواز هم نمی کنيم، با اين وجود نجات يافته ايم زيرا به عيسی مسيح ايمان داريم. اگر هم سندی برای ايمانمان نداشته باشيم، به اندازه کافی سند در کلام خدا داريم. سند ما ايمان ماست. خدا يک شاهد است. او هرگز دروغ نمی گويد. اگر ما به کلام خدا اعتماد کنيم، به ما ثابت خواهد شد که کلام خدا در مقابل آزمايشها می ايستد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر