موعظه سر كوه

موعظه سر کوه، یکی از معروفترین بخش‌های «انجیل» و آموزه‌ها و سخنانی است که عیسی مسیح بر فراز یکی از کوه‌های اطراف شهر جلیل معروف به کوه زیتون خطاب به شاگردان خود و گروه بسیاری از مرد و زن و پیر و جوان از تمام یهودیه و اورشلیم که کنار ساحل صور و صیدون به مشایعت او آمده بودند، بیان نمود. موعظه سر کوه برای تاریخ‌نویسان در طول سده‌های پس از آغاز جریان انتشار مسیحیت، اهمیت بالایی داشته و دارد زیرا چندین مورد از آموزه‌های اصلی مسیحیت را شامل می‌شود. باور بر این است که عبارات به جای مانده از موعظه سر کوه درانجیل متی اصیل‌تر از انجیل لوقا است.

عیسی در این موعظه در بخشی که به نام خوشاگویی‌ها معروف است ویژگی آنانی را که به گفته او از اهالی پادشاهی خدا خواهند بود توضیح می‌دهد.

• خوشا بحال کسانی که نیاز خود را به خدا احساس می کنند ، زیرا ملکوت آسمان از آن ایشان است. 
• خوشا بحال ماتم زدگان،زیرا ایشان تسلی خواهند یافت. 
• خوشا بحال فروتنان، زیراایشان مالک تمام جهان خواهند گشت. 
• خوشا بحال گرسنگان و تشنگان عدالت ،زیرا سیر خواهند شد. 
• خوشا بحال آنان که مهربان و با گذشتند ، زیرا از دیگران گذشت خواهند دید.  
• خوشا بحال پاک دلان ،زیرا خدا را خواهند دید . 
• خوشا بحال آنانکه برای برقراری صلح در میان مردم کوشش می کنند ، زیرا ایشان فرزندان خدا نامیده خواهند شد .  
• خوشا بحال آنان که به سبب نیک کردار بودن آزار می بینند ، زیرا از برکات ملکوت آسمان بهره مند خواهند شد .  
• هر گاه بخاطر من شما را ناسزا گفته شاد باشید ، زیرا در آسمان پاداشی بزرگ در انتظار شماست. پس نور خود را پنهان نسازید ، بلکه بگذارید نور شما بر مردم بتابد، تا کارهای نیک شما را دیده پدر آسمانی تان را تمجید نمایند.