گاهی اوقات انسان‌ها تجربيات روحانی‌شان را بر روی احساسات و هيجانات خود بنا می کنند. مشکل وقتی پديدار می شود که احساسات و هيجانات تغيير کرده اند. اگر تجربيات روی کلام خدا بنا نشده باشد، بزودی شک نمايان می شود. هيچ انسانی از روی احساساتش نجات نيافته است. ايمان بايد بر روی چيزی محکمتر از احساسات بنا شود. انسان چون به کلام خدا ايمان می آورد نجات می يابد. شايد يک نفر امروز سر حال، فردا خسته و هفته بعد تنها باشد، اما خدا را شکر! کلام خدا ديروز، امروز و تا ابد يک چيز را می گويد. ( عبرانیان ۱۳ : ۸ )
احساسات ما بر اثر چيزی که می بينيم، می خوانيم و يا می شنويم تغيير می کند، همه ما با چيزهايی برخورد می کنيم که مخالف کلام خداست. اگر اين چيزها احساسات و ايمان ما را کنترل کند، ما در عين حال که مسيحی هستيم، فريب خورده شيطان نيز می باشيم. ايمان ما بايد بر روی کلام خدا باشد نه بر روی احساسات، يا موقعيت و يا بر گفته ديگران بنا شود. زيرا که ما به ايمان رفتار می کنيم نه به ديدار. ( دوم قرنتیان ۵ : ۷ )
چشمان ما، گوشها، قلب، و لب هايمان بايستی با کلام خدا يک صدا باشد. ما به چيزهای ناديدنی چشم دوخته ايم، نه به چيزهای ديدنی، زيرا آنچه به چشم می آيد موقتی است ولی چيزهای ناديدنی تا ابد دوام دارند. ( دوم قرنتیان ۴ : ۱۸ )
کلام خدا ابدی است. چشمان روحانی ما بايد به خدا که ناديدنی است دوخته شود. بوسيله نگاه کردن به کلام او.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر