مشارکت حقیقی

مشارکت حقیقی بالاتر از حضور در جلسات پرستشی و پذیرایی است. معنای حقیقی آن یعنی زندگی را با یکدیگر تجربه نمودن. وقتی سخن از مشارکت به میان می آید، تعداد و اندازه بسیار مهم است. هر چه کوچکتر و تعداد کمتر، بهتر. شما می توانید با گروه بسیار بزرگی پرستش نمایید، ولی نمی توانید با چنین گروهی مشارکت نیز داشته باشید. 

مشارکت صحیح، یکسری گفتگوهای سرسری و سطحی نیست. بلکه برعکس شراکتی صمیمانه، قلب به قلب و بسیار عمیق است. معمولا زمانی اینگونه مشارکت ها تحقق می یابد که گروهی از افراد در یکسری مسائل برای همدیگر اعتبار قائل شده، صادق باشند. از قبیل اینکه ایشان کیستند و در زندگیشان چه می گذرد. دردهایشان را با یکدیگر در میان می گذارند، احساساتشان را به همدیگر می گویند، به شکست های خود اعتراف می کنند، شک و تردیدهایشان را بیان می کنند، ترس و نگرانی هایشان را اقرار می کنند، ضعف های خود را می یابند و درخواست کمک و دعا می کنند.

برعکس نقطۀ مقابل چیزی است که در برخی کلیساها می یابید. به عوض محیطی مملو از صداقت و فروتنی، تمام آنچه که در اینگونه کلیساها می یابیم، چیزی بیش از خیال پردازی، نقش بازی کردن، احترام های سطحی و گفتگوهایی بی ارزش نیست. مردم نقاب بر چهره می زنند، گارد خود را می بندند و چنان عمل می کنند که پنداری همه چیز در زندگی ایشان عالی است. به قول معروف با سیلی روی خود را سرخ نگاه می دارند.

داشتن چنین خلقیاتی است که باعث مرگ و نابودی یک مشارکت حقیقی می گردد. فقط آن هنگام که پیرامون زندگیمان با دیگران باز و صادق هستیم، می توانیم مشارکت حقیقی را تجربه نماییم. کتاب مقدس می فرماید: لیکن اگر در نور سلوک می نماییم، چنانکه او در نور است، با یکدیگر شراکت داریم... اگر گوییم که گناه نداریم خود را گمراه می کنیم. اول یوحنا 1 آیۀ 7-8.

فیض خداوندمان با تک تک شما عزیزان